Amalia doet in het boek van Claudia de Breij verschillende verhalen uit haar privé-leven uit de doeken. Zo valt er bijvoorbeeld te lezen over een vriendinnetje had dat haar dusdanig ‘claimde’ dat haar ouders besloten in te grijpen.
Het desbetreffende vriendinnetje wilde alleen maar met Amalia spelen en zat bij haar op de basisschool. ‘En ik had niet door dat ik eigenlijk een beetje geclaimd werd.’
Amalia’s ouders vonden dit te ver gaan en besloten in te grijpen. Ze spraken af met de ouders van het meisje en legden uit dat Amalia met meer vriendinnetjes wilden spelen en raadpleegden zelfs een kinderpsycholoog.
In het boek laat ze weten dat die stap vervelende gevolgen had. ‘Toen ineens sprak ze niet meer met mij. Ze lachte niet meer om mijn grappen.
Ik herinner me dat er toen een rage was met knikkeren, met van die grote bonken. En ik zie me daar nog mee staan. Ineens was ik alleen. Het heeft me echt pijn gedaan. Ik heb me lang in slaap gehuild.’
