In de ochtend ging Els vol enthousiasme naar de manege, zoals ze al jaren deed. Het paardrijden was voor haar meer dan zomaar een hobby; het was haar manier van ontspanning, een moment om even te ontsnappen aan de drukte van het leven.
Bij aankomst voelde Els meteen dat er iets niet klopte. Een medewerker vroeg haar apart te komen voor een gesprek. Het was een onverwachte wending.
Met serieuze toon legde de manager uit dat Els niet langer mocht rijden. “Het spijt ons, maar we moeten je vragen om te stoppen vanwege je gewicht,” klonken de woorden die haar compleet overweldigden.
Verward vroeg Els om uitleg, waarop de manager verklaarde: “We willen voorkomen dat ze overbelast raken,” zei de medewerker van de manege. Die opmerking kwam hard aan.
Els had altijd goed voor de paarden gezorgd en was zich bewust van hun welzijn. “Alsof ik de paarden iets aandoe,” dacht ze, terwijl ze haar tranen probeerde te bedwingen.
Ze voelde zich verslagen en probeerde het gesprek aan te gaan. Mogelijk kon ze op een groter paard rijden of met een ander zadel? Maar de manager hield vast aan zijn besluit: geen uitzonderingen.
Na het gesprek bleef Els nog even bij haar favoriete paard staan. De wetenschap dat ze niet meer kon rijden, maakte haar intens verdrietig. “Ze ontnemen mij mijn grootste hobby,” vertelde ze later vol emotie.
Paardrijden was voor haar meer dan een hobby; het was een manier om tot rust te komen en zich vrij te voelen. Els had gehoopt op een open gesprek en mogelijke oplossingen, maar voelde zich teleurgesteld.
“Ze hebben me geen kans gegeven,” zei ze gefrustreerd. Het afscheid van de manege voelde niet alleen als een verlies van haar geliefde hobby, maar ook als een breuk met de gemeenschap waar ze jarenlang deel van uitmaakte. Haar vrienden, met wie ze altijd samen reed, leken ineens verder van haar verwijderd.
Het feit dat haar gewicht nu zelfs haar favoriete…
Het besef dat haar bezigheid verstoord werd, was moeilijk te aanvaarden.
“Het voelt alsof ik als persoon niet meer meetel,” sprak ze met verdriet, terwijl ze begreep waarom mensen naar de paarden keken.
Ondanks het aanhoudende gevoel van afwijzing, was Els vastbesloten om door te zetten en niet op te geven, wetende dat het tijd kost om dit te verwerken.
“Ik wil gewoon weer kunnen doen wat ik het liefste doe,” verklaarde ze vastberaden. Hoewel het verlies momenteel groot is, hoopt ze ooit weer terug te kunnen keren naar haar passie.
1. De manege vindt haar te zwaar om te laten paardrijden….
2. Haar wereld is ingestort na de woorden van de manege!
3. Ze heeft het idee dat ze als persoon niet meer meetelt.
4. Naar eigen zeggen voelt het heel erg oneerlijk…
5. De manege wilt voorkomen dat de paarden gebukt gaan door haar gewicht.
