Een 36-jarige Amsterdammer genaamd Chris heeft vaak moeite om zijn rust te vinden tijdens treinreizen, vooral wanneer hij zijn bagage meeneemt.
Chris uit: “Ik snap echt niet waarom mensen naast me komen zitten, die koffer is een duidelijk teken dat ik die plek voor mezelf hou.” Hij raakt gefrustreerd wanneer anderen desondanks besluiten naast hem plaats te nemen.
Treinreizen zijn voor Chris niet alleen noodzakelijk, maar ook een gelegenheid om tot rust te komen. Chris zegt hierover: “Dat is mijn tijd om even bij te tanken.”
Of het nu een zakelijke reis betreft of een weekendje weg, hij waardeert de momenten in de trein om zijn gedachten op een rijtje te zetten.
Voor hem voelt het als een inbreuk op zijn persoonlijke ruimte wanneer iemand onverwacht naast hem gaat zitten.
Chris geeft aan: “Het is niet alleen dat ze naast me zitten, het lijkt wel alsof ze niet doorhebben dat ik mijn rust wil.”
In zijn herinnering aan een reis naar een conferentie in Utrecht, vertelt Chris over zijn intentie om rustig te kunnen werken tijdens een lange treinrit, vroeg in de ochtend.
“Ik installeerde mezelf met mijn koffer, vol documenten en mijn laptop, en zette mijn koptelefoon op,” deelde hij.
Maar hij raakte geïrriteerd toen een medepassagier ervoor koos om naast hem te gaan zitten, ondanks andere beschikbare zitplaatsen.
“Ik kon het echt niet geloven. Hebben mensen geen ogen? Die koffer ligt er niet voor niets!” Daarnaast probeerde de man zelfs een conversatie aan te knopen, wat Chris helemaal niet zag zitten terwijl hij gewoon wou werken.
Deze situatie frustreerde Chris enorm. “Het leek alsof die man totaal geen besef had van mijn irritatie, en dat maakte het nog ongemakkelijker,” legde hij uit.
Voor Chris is het verwarrend dat mensen niet altijd rekening houden met anderen. “Het valt op dat velen steeds egoïstischer lijken te worden. Het lijkt alsof ze geen oog hebben voor de impact van hun gedrag op anderen.”
Chris constateert dit gedrag niet alleen in de trein, maar ziet het als een bredere trend in de samenleving. “We leven in een tijd waarin ieder voor zich lijkt te leven, maar dat mag niet betekenen dat respect voor elkaar uit het oog wordt verloren.”
Soms tracht hij de situatie wat op te fleuren met een glimlach, maar dat blijkt moeilijk te zijn. “Het is afhankelijk van de situatie.”
“Soms ben ik in de stemming voor een praatje, maar andere dagen wil ik gewoon mijn eigen ding doen. En dat is prima.”
Chris staat niet alleen in zijn gevoel van onvrede. Vele passagiers maken vergelijkbare dingen mee in het openbaar vervoer.
“Er lijkt langzaamaan een afname te zijn van respectvol gedrag. Doen alsof we ons niet bewust zijn van anderen zou wel eens tot het verleden kunnen behoren,” oppert hij.
“Als we nou eens allemaal wat empathischer zouden zijn. Dan zou het reizen voor iedereen plezieriger worden.”
Chris sluit af met de hoop dat reizigers in de toekomst meer aandacht zullen besteden aan elkaars ruimte en signalen, zodat iedereen kan genieten van een ontspannen reis.
1. Een koffer naast hem en toch willen mensen naast hem zitten.
2. De dagelijkse frustratie groeit: ‘dat maakte het nog ongemakkelijker’
3. De koffer als signaal om de plek bezet te houden… Helaas…
4. Het voelt alsof zijn persoonlijke ruimte wordt geschonden.
5. ‘Die koffer geeft duidelijk aan dat ik die plek voor mezelf bewaar.’
