De 32 jarige Farida draagt als sinds jonge leeftijd een hoofddoek, een bewuste keuze en onderdeel van haar geloof en identiteit.
Doordat ze een hoofddoek draagt voelt ze zich vaak niet welkom in Nederland. “Het is alsof mensen niet verder willen kijken dan mijn hoofddoek.”
”Het maakt niet uit wie ik ben of wat ik doe; dat ding op mijn hoofd lijkt alles te bepalen.” De gevoelens zie ze met zich meedraagt doen haar dan ook verdriet.
Ze vertelt over situaties waarin dat gevoel sterk naar boven komt. “Laatst was ik bij de supermarkt en wilde ik gewoon wat vragen over een product.”
”De medewerker antwoordde kortaf en keek me niet eens aan. Misschien beeld ik het me in, maar het voelt alsof mensen een oordeel over me hebben nog voordat ik mijn mond open doe.”
Volgens Farida komen deze situaties vaker voor dan men denkt. “Het zijn kleine dingen, maar bij elkaar opgeteld maken ze je moe.”
Farida heeft een parttime baan in de administratie en ondanks dat ze goed overweg kan met haar collega’s merkt ze dat zij soms een andere behandeling krijgt.
“Soms hoor ik grapjes over religie of zie ik hoe mensen elkaar een blik toewerpen als ik iets zeg over mijn weekend. Het lijkt onschuldig, maar voor mij is het weer een signaal dat ik er niet helemaal bij hoor.”
Ze doet haar best om deze dingen van zich af te zetten. “Ik wil niet overal wat achter zoeken, maar het is moeilijk om het volledig los te laten.”
Zo had ze eens een bijzonder pijnlijke ervaring tijdens een sollicitatiegesprek. “Ik was helemaal voorbereid en had een goed gesprek met de eerste persoon die me sprak.”
”Toen ik de tweede interviewer ontmoette, veranderde de sfeer meteen. Hij vroeg me of ik bereid was mijn hoofddoek af te doen voor het werk, omdat het volgens hem ‘professioneler’ zou zijn.”
”Dat brak iets in me. Waarom zou ik iets dat zo belangrijk voor me is, moeten opgeven om een baan te krijgen?”
Het valt haar op dat vanwege haar hoofddoek mensen vaak aannames over haar doen. “Ze denken meteen dat ik niet goed Nederlands spreek of dat ik geen opleiding heb.”
”Maar ik ben geboren en getogen in Nederland, ik heb een hbo-diploma, en ik werk net zo hard als iedereen. Het voelt oneerlijk dat ik mezelf altijd eerst moet bewijzen voordat mensen me serieus nemen.”
Farida voet zich vaak een buitenstaander. “Op feestjes of bijeenkomsten ben ik altijd ‘die met de hoofddoek’. Mensen durven me soms niet eens aan te spreken, alsof ze bang zijn dat ik anders ben.”
”En als ze dat wel doen, komen er vaak vragen die nergens op slaan. ‘Slaap je ook met dat ding op?’ of ‘Mag je wel lachen?’ Dat soort dingen maken je moedeloos.”
Vooral in haar jongere jaren heeft ze overwogen om haar hoofddoek af te doen. “Er waren momenten dat ik dacht: misschien wordt alles makkelijker als ik dit niet meer draag.”
”Maar uiteindelijk voelde het alsof ik mezelf zou verliezen. Dit is wie ik ben, en ik wil niet veranderen alleen omdat anderen daar een probleem mee hebben.”
Farida kan boos worden door bepaalde situaties maar ze is vooral verdrietig. “Het is zo jammer, want ik hou echt van Nederland. Het is mijn thuis.”
”Maar het voelt soms alsof ik dat constant moet bewijzen, alsof ik altijd net iets meer moet doen dan anderen om geaccepteerd te worden. En zelfs dan is het nooit genoeg.”
Farida hoopt dat het voor haar kinderen in de toekomst anders zal gaan. “Ik wil dat zij opgroeien in een wereld waar ze zichzelf kunnen zijn, zonder schaamte of angst.”
”Maar als ik kijk naar hoe mensen nu reageren op iemand zoals ik, ben ik bang dat het nog een lange weg is.” Ze slaakt een diepe zucht. “Toch blijf ik hopen. Want zonder hoop kun je niet verder, toch?”
Farida is niet de enige die aan het worstelen is hiermee, ze hoopt dan ook op meer begrip. “Het gaat niet om wat ik draag.”
”Het gaat erom dat ik, net als iedereen, gezien wil worden als een mens. Iemand met dromen, met zorgen, en met een eigen plek in deze maatschappij.”
De 32 jarige Farida draagt als sinds jonge leeftijd een hoofddoek, een bewuste keuze en onderdeel van haar geloof en…
