Het is een zonnige ochtend als Ali en Nora hun kano weer te water laten bij het rustige meer net buiten de stad.
Voor veel mensen is het misschien een onverwachte combinatie: een islamitisch echtpaar, waarvan de vrouw een niqab draagt, dat als hobby heeft om samen te kanoën. Maar voor hen was het pure vrijheid.
Zodra ze het water opgaan, laten ze de drukte van de wereld achter zich. Alleen de stilte van de natuur, het zachte klotsen van het water tegen de kano en elkaars gezelschap doen er dan nog toe.
“Het is alsof Allah ons hier rust geeft,” zei Nora zachtjes, terwijl ze haar peddel door het water haalde. De zon weerspiegelde op het wateroppervlak, een beeld dat haar altijd diep raakte.
Ali kijkt opzij en glimlacht trots. “Jij bent mijn rust,” zegt hij liefdevol. “Mensen zien misschien alleen de buitenkant, maar ik zie alles wat jij bent. Met of zonder niqab, jij bent mijn parel.”
Ze delen deze liefde voor het water al sinds hun trouwdag. Waar anderen misschien een strandvakantie kozen, verraste Ali zijn vrouw met een kano-uitje.
Sindsdien is het hun traditie geworden. Elke lente tot laat in de herfst trekken ze er samen op uit, telkens met een nieuwe route, nieuwe natuur, nieuwe stilte.
Toch is het niet altijd vredig. Soms, als ze langs andere watergebruikers peddelden — sporters, vissers, of andere recreanten — voelen ze blikken.
Niet van nieuwsgierigheid, maar van oordeel. Het stel krijgt regelmatig hele nare opmerkingen, deze zijn vooral gericht aan Nora.
“Als je die lap voor je gezicht weghaalt, zie je misschien meer van de natuur!” had een man eens geroepen, met een smalende lach.
Ali’s grip op zijn peddel verstevigde toen, maar hij antwoordde niet. Nora’s blik gleed naar het water. Ze zei ook niets.
“Waarom kunnen mensen niet gewoon… leven en laten leven?” vraagt ze zich af. “Ze hoeven mijn keuzes niet te begrijpen, maar een beetje respect…”
“Op veel openbare plekken is het verboden,” zucht Nora. “Daarom vermijd ik die zoveel mogelijk. Maar op het water, in de natuur, dacht ik dat ik veilig was. Vrij.”
Ali pakt haar hand vast. “We blijven komen. Niet voor hen, maar voor ons. Dit is ónze wereld.” Nora glimlacht, al is het nauwelijks te zien onder haar niqab.
“Waardeer en respecteer mij,” fluistert ze. “Behandel anderen zoals je zelf behandeld wil worden. Dat is toch niet zo moeilijk?”
Het is een zonnige ochtend als Ali en Nora hun kano weer te water laten bij het rustige meer net…
