Elias en Amina wonen inmiddels al een paar jaar in Nederland. Anderhalf jaar geleden kregen ze via de gemeente een woning toegewezen, een klein huisje in een rustige wijk.
Samen met hun tweejarige zoontje proberen ze daar een nieuw leven op te bouwen. Maar makkelijk gaat dat niet. Het stel leeft van een bijstandsuitkering, en die blijkt in hun ogen verre van genoeg.
“We doen echt ons best om hier iets van te maken,” zegt Elias. Hij zit op de bank terwijl zijn zoontje vrolijk met een speelgoedautootje rondrijdt op de vloer.
“Maar het is gewoon niet genoeg. Alles is hier duur, veel duurder dan we hadden gedacht.” Amina knikt instemmend.
“Elke maand is het weer stress. We betalen de huur, de zorgverzekering, de boodschappen… en dan is het geld bijna op. Er blijft niks over voor andere dingen.”
Ze kijkt om zich heen naar de kale muren van hun huis. “We willen zo graag het huis opknappen. Een likje verf, misschien een nieuwe vloer. Maar dat kunnen we niet betalen.”
Het stel vindt het moeilijk om te begrijpen waarom de ondersteuning zo beperkt is. “In ons thuisland is alles veel goedkoper,” legt Elias uit.
“Je huurt daar een groot huis voor veel minder geld. Hier betalen we veel voor een klein huis en dan blijft er bijna niks over.”
Volgens Elias is het niet zo dat hij niet wíl werken. “Ik ben bezig met de taal en ik wil echt een baan,” benadrukt hij.
“Maar het gaat allemaal langzaam. Je moet eerst cursussen volgen, wachten op goedkeuring, solliciteren… het duurt lang. En ondertussen moet je wel leven.”
Amina vult aan: “We zijn dankbaar dat we hier een kans krijgen. Echt waar. Maar soms voelt het alsof we vergeten worden. We willen niet zeuren, maar het is gewoon zwaar.”
De frustratie is vooral groot omdat het stel merkt dat ze weinig vooruitgang boeken. “Elke maand voelt hetzelfde,” zegt Elias.
“Rekeningen betalen, boodschappen doen, en dan is het geld weer op. We kunnen niks opzij zetten. Geen spaargeld, geen leuke dingen.”
Toch proberen ze er het beste van te maken voor hun zoontje. “We willen dat hij gelukkig opgroeit. We nemen hem mee naar de speeltuin, lezen boekjes met hem, zingen liedjes,” vertelt Amina met een glimlach.
“Maar het zou fijn zijn als we hem ook eens iets extra’s konden geven. Een dagje uit bijvoorbeeld.” Elias hoopt op betere tijden.
“Misschien komt er een moment dat ik werk kan vinden, dat we iets kunnen opbouwen. Maar voor nu… het is moeilijk.”
”En eerlijk gezegd: ik vind het schandalig dat mensen in een rijk land als Nederland met zo weinig moeten rondkomen.”
Het stel hoopt dat hun verhaal gehoord wordt. “We vragen niet om luxe,” zegt Amina. “We willen gewoon een menswaardig bestaan. Meer niet.”
