Al meer dan veertig jaar woont Nasir samen met zijn vrouw in Nederland. Het stel, inmiddels opa en oma van zeven kleinkinderen, bouwde hier een bestaan op.
Hun kinderen zijn allemaal in Nederland opgegroeid, hebben gestudeerd of een vak geleerd, en werken in uiteenlopende sectoren: van het onderwijs tot de zorg.
Hoewel Nederland al lange tijd als thuis voelt voor het gezin, merkt Nasir dat zijn gevoel over de samenleving langzaam verandert. “Ik heb altijd met veel plezier hier gewoond,” vertelt hij.
“We hebben gewerkt, belasting betaald en onze kinderen opgevoed met respect voor dit land. Maar de laatste jaren kijk ik met zorgen naar wat er in de politiek gebeurt.”
In de beginjaren herinnert Nasir zich vooral veel dankbaarheid. Hij vond snel werk en voelde zich welkom. “Mijn vrouw en ik hebben keihard gewerkt om iets op te bouwen.”
”Nederland gaf ons kansen en daar zijn we nog steeds dankbaar voor,” zegt hij. Zijn kinderen spreken vloeiend Nederlands, voelen zich thuis in de samenleving en zijn actief op school en in hun werk.
“Als ik mijn kleinkinderen zie opgroeien en hoor wat hun dromen zijn, denk ik: dit is toch een voorbeeld van hoe integratie werkt?”
Toch overheerst de laatste tijd een gevoel van onzekerheid. Maar die trots wordt overschaduwd door een groeiend gevoel van ongemak.
“Als ik de televisie aanzet en hoor hoe sommige politici praten over moslims, dan vraag ik me af: praten ze ook zo over mijn kinderen en kleinkinderen?”
Vooral sommige uitspraken van PVV-leider Geert Wilders raken hem persoonlijk. “De dingen die hij zegt over moslims doen me echt pijn,” zegt Nasir.
“Het voelt alsof we allemaal over één kam worden geschoren. Maar wij zijn gewoon mensen: ik ben een opa die met zijn kleinkinderen in het park wandelt, mijn vrouw bakt koekjes voor de buren.”
Hij merkt dat hij zich vaker moet verantwoorden voor zaken waar hij zelf niets mee te maken heeft. “Als er iets gebeurt, wordt er al snel gewezen naar moslims.”
”Dat is moeilijk, zeker als je hier je hele leven hebt gewerkt en je kinderen alles hebben gedaan om een bijdrage te leveren aan de samenleving.”
Ook in het dagelijks leven merkt de familie verschil. “Vroeger gingen we zonder nadenken naar de moskee of naar de markt. Nu kijken we toch iets vaker om ons heen.”
Zijn vrouw draagt een hoofddoek en zijn kinderen vertellen hem dat ze soms vragen krijgen die niet altijd prettig voelen.
“Mijn dochter zei laatst dat mensen op haar werk opmerkingen maken over haar geloof. Ze zeggen dat het grappig bedoeld is, maar het voelt anders.”
De familie volgt de politieke debatten steeds nauwer. Niet meer alleen uit interesse, maar ook om te weten wat er wordt gezegd.
“De toon is harder geworden,” zegt Nasir. “Het lijkt minder te gaan over plannen, en meer over wie er wel of niet thuishoort. Dat maakt me bezorgd.”
Toch blijft hij hopen op een betere toekomst. Hij waardeert de mensen om hem heen. “Onze buren, onze vrienden – zij laten een ander Nederland zien. Een Nederland waar we ons nog steeds welkom voelen.”
Voor zijn kleinkinderen hoopt hij dat ze zich geen zorgen hoeven te maken over hun achtergrond. “Ik wil dat ze trots kunnen zijn op wie ze zijn, en dat ze worden gezien als Nederlanders. Want dat zijn ze.”
Nasir kijkt even voor zich uit. “Ik geef toe dat het soms zwaar is. Maar dit is ons thuis. Wij horen hier. En dat laat ik me niet afnemen.”
