Abu, een 29-jarige man uit West-Afrika, verblijft inmiddels ruim een jaar in Nederland. Zijn reis hiernaartoe was zwaar, maar hij had gehoopt dat het opbouwen van een nieuw leven makkelijker zou zijn.
In zijn thuisland was het te gevaarlijk om te blijven, en hij zag Nederland als een plek waar hij eindelijk rust en veiligheid zou kunnen vinden.
Maar zijn verblijf in het asielzoekerscentrum (AZC) valt hem steeds zwaarder en zwaarder. Elke dag lijkt op de vorige.
Wachten op nieuws over zijn asielprocedure, wachten op een gesprek met de IND, wachten op een besluit over zijn toekomst. Het leven in het AZC is onvoorspelbaar en vermoeiend. De onzekerheid maakt hem moedeloos.
“We zijn gevlucht voor oorlog, armoede en gevaar. We zoeken een veilig bestaan, maar in plaats daarvan worden we hier maanden, soms jaren, in onzekerheid gehouden,” zegt Abu met frustratie.
Hij begrijpt niet waarom het allemaal zo lang moet duren. In zijn ogen zou Nederland vluchtelingen sneller een verblijfsvergunning moeten geven.
“We willen werken, bijdragen aan de samenleving, een normaal leven leiden. Maar hoe kunnen we dat doen als we gevangen zitten in een systeem dat ons eindeloos laat wachten?”
Naast de lange asielprocedure, maakt het recente nieuws over de woningmarkt m.b.t. statushouders hem nog bozer.
Er is besloten dat statushouders, mensen die een verblijfsvergunning hebben gekregen, geen voorrang meer krijgen bij het toewijzen van sociale huurwoningen.
Dat betekent dat mensen zoals hij nog langer moeten wachten op een eigen plek. “Hoe kan dat eerlijk zijn?” vraagt hij zich hardop af.
“Nederlandse jongeren kunnen gewoon langer bij hun ouders blijven wonen, maar wij hebben niemand hier. Wij hebben recht op rust en een woning.”
Het voelt voor Abu alsof vluchtelingen in Nederland steeds meer als een last worden gezien in plaats van als mensen in nood.
Hij merkt dat er in de maatschappij veel discussie is over immigratie en opvang, en dat sommige Nederlanders vinden dat vluchtelingen niet meer geholpen moeten worden. Dat doet hem pijn.
“We zijn geen criminelen, we zijn mensen die alles hebben achtergelaten voor een kans op een betere toekomst. Waarom zien ze dat niet?”
Ondanks alles probeert Abu hoop te houden. Hij heeft in het AZC vrienden gemaakt, en samen dromen ze over een toekomst waarin ze mogen werken, een eigen huis hebben en echt deel uitmaken van de samenleving. Maar zolang hij nog vastzit in het systeem, blijft die toekomst voor hem onbereikbaar.
Abu, een 29-jarige man uit West-Afrika, verblijft inmiddels ruim een jaar in Nederland. Zijn reis hiernaartoe was zwaar, maar hij…
