Azad is een trotse vader van drie zonen en gelukkig getrouwd. Vier jaar geleden vluchtte hij met zijn gezin uit Syrië naar Nederland, op zoek naar veiligheid en een betere toekomst.
De afgelopen jaren brachten ze door in een asielzoekerscentrum, een periode die niet makkelijk was. Maar na veel wachten, gesprekken en papierwerk kwam er eindelijk goed nieuws: ze mogen in Nederland blijven.
Twee weken geleden kreeg het gezin de sleutels van hun nieuwe woning. Het is een appartement op de vijfde verdieping van een flatgebouw.
“Ik ben dankbaar dat we hier mogen wonen, in een veilig land,” zegt Azad. “Maar eerlijk gezegd is dit niet wat ik voor ogen had.”
Toen hij hoorde dat ze een woning kregen toegewezen, had hij gehoopt op een huis met meer ruimte. “De woonkamer is mooi, dat wel,” geeft hij toe.
“Maar ik wil minstens drie slaapkamers en een tuin.” Zijn drie zoons moeten nu samen een kamer delen, iets waar hij zich zorgen over maakt. “Kinderen hebben hun eigen ruimte nodig, vooral als ze ouder worden.”
Wat hem ook tegenvalt, is de ligging van het appartement. “We wonen op vijf hoog, zonder lift. Dat is al een probleem op zich,” legt hij uit.
“Maar wat ik echt vervelend vind, is dat we eerst door het trappenhuis moeten en dan nog een lange galerij over voordat we bij onze voordeur zijn.”
Hij schudt zijn hoofd. “Als ik boodschappen heb gedaan, wil ik maximaal tien stappen zetten tot mijn voordeur. Dit is veel te ver.”
Het grootste gemis voor Bahar is echter een tuin. “Ik vind het belangrijk dat mijn zonen een plek hebben om buiten te spelen,” zegt zij.
“In Syrië hadden we een huis met een tuin. Ik snap dat de situatie hier anders is, maar ik had gehoopt dat we iets met een buitenruimte zouden krijgen.”
Ondanks hun teleurstellingen weten ze dat ze weinig keus hebben. “We moeten het hiermee doen,” zegt het echtpaar.
“Misschien kunnen we in de toekomst verhuizen naar een woning die beter bij ons past.” Hij wil niet ondankbaar klinken, maar de overstap van een opvanglocatie naar deze flat voelt niet zoals hij had gehoopt.
Toch blijft Azad positief over zijn toekomst in Nederland. “Het belangrijkste is dat mijn gezin veilig is,” zegt hij.
“We kunnen hier een nieuw leven opbouwen. En wie weet, misschien komt er ooit een betere woning op ons pad.”
