In een knus huisje aan de rand van het dorp woont Aagje, een levendige vrouw van 82 jaar. Altijd keurig opgestoken, haar grijze haren en haar ogen stralen nog steeds dezelfde vitaliteit als toen ze jonger was.
Echter, achter die sprankelende ogen schuilt een groot gevoel van eenzaamheid. Aagje deelt met een droevige glimlach: “Mijn kinderen hebben het te druk, ze komen nooit meer langs.”
Haar stem breekt een beetje terwijl ze over haar kinderen spreekt: “Ik begrijp het wel, hoor. Ze hebben allemaal hun eigen leven, werk en gezinnen. Maar toch doet het pijn.”
Aagje heeft drie kinderen: Karin, Mark en Lisette. Karin, de oudste, is een succesvolle advocaat in Amsterdam. Mark werkt als IT-specialist en reist de hele wereld over voor zijn werk.
Lisette, de jongste, heeft drie kleine kinderen en een drukke baan als verpleegkundige. Aagje herinnert zich: “Vroeger waren we zo hecht.”
“Karin en ik bakten altijd samen koekjes. Mark hielp me in de tuin, en Lisette zat altijd op schoot en wilde verhaaltjes horen.”
Daar lijkt nu geen tijd meer voor te zijn. “Communicatie met mijn vrienden is kort en oppervlakkig geworden,”
“Hoewel Lisette nog af en toe langskomt, heeft ook zij het druk met haar verplichtingen,” zegt Aagje terwijl ze naar een foto van haar gezin kijkt.
De woonkamer van Aagje is gevuld met herinneringen: vakanties, verjaardagen en feestdagen. “Dit was bij Karin’s dertigste verjaardag,” wijst Aagje naar een foto.
“We vierden feest in de tuin, met iedereen, zelfs de buren. Nu is het hier zo stil,” mompelt Aagje met een blik op de foto.
“Ik probeer mezelf bezig te houden. Ik lees veel, neem deel aan activiteiten in het buurthuis en verzorg een kleine moestuin. Maar toch voelt het anders. Zonder hun geluid en gesprekken is het huis stil,” zegt ze met een zucht. “Ik verlang zo naar hen.“
Aagje heeft geprobeerd haar gevoelens van eenzaamheid te uiten. “Ik heb Karin verteld dat ik haar mis, maar ze zegt dat ze het te druk heeft.”
”Ik wil geen last zijn, begrijp je?”
Aagje deelt: ”Maar soms voel ik me zo vergeten.” Ze veegt een traan weg en vervolgt, “Ik hou van mijn kinderen, maar ik wou dat ze begrepen hoeveel hun aanwezigheid voor me betekent.”
Over een zondagmiddag enkele maanden geleden, toen Lisette met haar kinderen op bezoek kwam, vertelt ze.
“Het was een chaos, maar een heerlijke chaos. De kinderen renden rond in de tuin, en we hebben samen geluncht. Dat soort dagen zijn goud waard voor mij. Maar ze zijn zo zeldzaam geworden.”
Ondanks haar inspanningen om actief en betrokken te blijven, voelt Aagje zich vaak eenzaam. Ze deelt, “Ik heb vrienden verloren de laatste jaren, dat hoort er nu eenmaal bij op mijn leeftijd. Maar het is moeilijk om nieuwe mensen te ontmoeten en vriendschappen te sluiten als je ouder bent.”
Zoekt ze steun bij haar buurvrouw, Marjan, die in dezelfde situatie verkeert. Aagje zegt, “We drinken elke woensdagmiddag samen koffie.”
”Marjan begrijpt hoe het voelt om je eenzaam te voelen. Haar kinderen wonen ook ver weg. We steunen elkaar, en
“Dat heeft een positief effect,”
Aagje blijft desondanks optimistisch. Onlangs heeft ze besloten om haar kinderen een brief te schrijven in de hoop dat ze wellicht hun prioriteiten heroverwegen. Ze zegt zacht, “Ik wil uitdrukken hoe ik me voel, zonder te klagen.”
In haar brief vertelt ze hoezeer ze verlangt naar hun aanwezigheid en hoe de simpele momenten samen haar dag opfleuren.
“Ik heb geschreven over onze mooie herinneringen en hoeveel ze voor mij betekenen. Hopelijk beseffen ze dan de waarde van die momenten voor mij.”
Ze sluit de deur van haar huis en wandelt naar haar tuin, waar de bloemen prachtig bloeien. Ze glimlacht, “De tuin brengt me rust. Het is alsof de bloemen me gezelschap houden.”
Tussen de bloemen lijkt Aagje even al haar zorgen te vergeten terwijl ze wandelt. Ze besluit, “Eenzaamheid is een uitdaging, maar zolang er hoop is, zal ik blijven vertrouwen op het terugkeren van mijn kinderen naar huis.”
