Helen is een trotse moeder van drie kinderen. Haar oudste kind woont inmiddels op zichzelf, de middelste en jongste zijn nog thuis.
Twee van hen zijn tieners, en dat brengt de nodige uitdagingen met zich mee. Maar één gebeurtenis in het bijzonder heeft haar wereld even op zijn kop gezet.
Onlangs vertelde haar middelste zoon dat hij op jongens valt. Voor Helen kwam dat toch wel als een een onaangenaam nieuwtje.
“Het is mijn zoon, ik hou van hem,” zegt ze, “maar ik heb er heel veel moeite mee. Waarom niet gewoon een leuke meid aan zijn zijde?”
Sinds zijn coming-out is er veel veranderd. Haar zoon voelt zich prettig in de LHBTIQ+gemeenschap en gaat soms naar Queer feestjes. Voor hem is dat een plek waar hij zichzelf kan zijn.
Helen probeerde zich erin te verdiepen, maar dat ging niet vanzelf. “Ik ben mij er eens in gaan verdiepen,” vertelt ze, “maar tjongejongejonge…”
Helen vindt het lastig te begrijpen. Vooral de termen en begrippen binnen de LHBTIQ+gemeenschap maken het voor haar verwarrend.
“Deze mensen hebben het vooral over dat ze niet in een hokje geplaatst willen worden,” zegt ze, “maar ze plaatsen zichzelf juist in hokjes.”
Volgens haar zijn sommige uitingen behoorlijk overdreven en draait het soms meer om aandacht dan om identiteit.
“Als je roept dat je non-binair bent en de LHBTIQ+gemeenschap jouw wereld is, dan stop je jezelf toch in een hokje,” legt ze uit.
Ze denkt terug aan vroeger. Toen waren er volgens haar ook mensen die op hetzelfde geslacht vielen, maar werd er veel minder over gesproken.
“Vroeger bestonden er ook h0moseksuele mensen, maar vandaag de dag komt er iedere dag wel iets nieuws bij. Ik weet niet of ik hier ooit aan kan wennen.”
Ondanks haar zorgen wil Helen haar zoon niet kwijt. Ze weet dat hij op zoek is naar zijn plek in de wereld, maar voelt zich soms buitengesloten in die zoektocht.
“Hij praat met anderen over dingen waar ik weinig van snap. En als ik iets vraag, krijg ik soms het gevoel dat ik iets verkeerds zeg.”
Voor haar zoon is het een belangrijke tijd in zijn leven. Hij wil geaccepteerd worden om wie hij is. Voor Helen is het vooral wennen.
“Ik voel me soms ouderwets, maar ik ben gewoon eerlijk. Ik snap het niet allemaal. Misschien moet ik dat ook maar niet proberen.”
Toch is ze niet boos, benadrukt ze. “Ik hou van hem, echt waar. Maar dit is een wereld die zo ver van mij afstaat, dat ik moeite heb om hem daarin te volgen.”
Helen weet dat veel ouders in dezelfde situatie zitten. Ze wil leren, maar op haar eigen tempo. “Ik wil mijn kind begrijpen, maar ik heb ook het recht om het lastig te vinden. Misschien groeit het gevoel met de tijd.”
Of ze ooit helemaal zal wennen, weet ze niet. Maar één ding staat vast: “Hij blijft mijn zoon. Ook al begrijp ik hem niet altijd, ik ben trots op wie hij is. Dat probeer ik hem ook te laten voelen, hoe moeilijk het soms ook is.”
Helen is een trotse moeder van drie kinderen. Haar oudste kind woont inmiddels op zichzelf, de middelste en jongste zijn…
