Een 69-jarige man genaamd Joop keek uit naar een avondje uit eten in Amsterdam, iets wat hij vaker had gedaan en altijd had gewaardeerd. Dit keer liep het echter anders dan verwacht.
Een gezellig etentje veranderde voor Joop in frustratie en onbegrip zodra hij het restaurant binnenstapte.
“Ik keek uit naar een leuke avond,” vertelt Joop. Hij had gehoopt op een diner in een typisch Amsterdams restaurant.
Voordat hij zelfs maar ging zitten, voelde hij dat er iets niet klopte. “Toen ik naar de bediening stapte om een tafel te vragen, werd ik begroet met een vriendelijke, maar compleet onverstaanbare ‘Hello, how are you?’ Ik dacht even dat het een grap was.”
Voor Joop, die gewend is om zijn moedertaal te spreken in zijn eigen land, voelde het vreemd om in een restaurant in de hoofdstad niet in het Nederlands te kunnen communiceren. “Het voelde alsof ik in het buitenland was,” vervolgt hij.
Toen hij opnieuw probeerde te spreken in het Nederlands, begreep de jonge serveerster hem niet.
Er ontstond ongemak toen ze hem niet begrepen en het personeel volledig Engels sprak,” aldus Joop.
De frustratie groeide toen Joop ontdekte dat zelfs de obers geen Nederlands spraken en probeerde om iemand te vinden die hem kon begrijpen.
Het personeel werd geïrriteerd toen ze merkten dat Joop hen niet begreep. “Ze waren echt ontevreden toen ze beseften dat de communicatie moeizaam verliep,” aldus Joop.
“Ze reageerden met frustratie, en één van hen zuchtte diep toen ik opnieuw probeerde mijn bestelling door te geven,” vertelt Joop.
Joop vond het onbegrijpelijk dat niemand in zijn eigen land Nederlands sprak op de plek waar hij een maaltijd wilde bestellen.
“Het gebrek aan inspanning om hulp te bieden was het moeilijkst,” zegt hij, “Ze ondernamen geen enkele poging om mij te begrijpen toen ze doorhadden dat ik de taal niet sprak.”
Ervaarde hij gevoelens van buitensluiting en ongewenstheid. “De indruk was dat mijn aanwezigheid er niet toe deed. Hun regels golden enkel,”
Ondanks zijn begrip voor de internationale uitstraling van Amsterdam en de toeristenstroom, vindt Joop het lastig te verteren dat in een Nederlands restaurant geen Nederlands wordt gesproken.
“Ik verwacht gewoon dat ik in Nederland Nederlands kan spreken,” meldt Joop met een bedenkelijke blik. “Het is toch niet teveel gevraagd? Zeker niet in een restaurant in de hoofdstad van ons eigen land.”
De teleurstelling van Joop nam toe toen hij waarnam dat Engelssprekende klanten moeiteloos bediend werden.
“Het leek alsof je enkel bediend werd in dat etablissement als je Engels sprak. Dit ervoer ik als zeer onaangenaam. Ik voelde me werkelijk onzichtbaar.”
“Hij vraagt zich af of hij echt naar het buitenland moet gaan om Engels te spreken,” overweegt hij. “Waarom kunnen mensen niet gewoon twee talen spreken? Engels voor toeristen en Nederlands voor mensen zoals hij?”
“Het lijkt alsof Nederland steeds minder van ons wordt,” zegt Joop. “We moeten ons aanpassen aan toeristen, terwijl het vroeger andersom was.”
Joop verliet uiteindelijk het restaurant zonder te eten. “Ik kom hier niet meer,” legt hij uit. “Niet omdat het eten slecht was, want dat weet ik niet eens. Ik heb het niet eens besteld. Maar omdat ik me totaal niet welkom voelde in mijn eigen stad.”
Zijn verhaal illustreert de groeiende internationalisering van steden zoals Amsterdam, waar soms de focus lijkt te liggen op toerisme boven de lokale bevolking.
Joop’s verhaal benadrukt het belang van het koesteren van lokale cultuur en taal, zelfs als we openstaan voor een internationale gemeenschap.
“Waarom zou ik Nederlands kunnen praten als we toch in Nederland zijn?” vraagt Joop zich af.
1. Hij keek uit naar een avondje uit maar de ervaring verliep anders dan verwacht.
2. Het feit dat dit in Nederland gebeurt, komt voor hem als ongewoon.
3. Hij voelde zich onzichtbaar en niet begrepen.
4. Zijn frustratie groeide vanaf het moment dat hij binnenkwam.
5. Het blijft voor hem moeilijk te accepteren dat er geen Nederlands wordt gesproken.
