Marie, 81 jaar oud, leeft alleen in een rustig dorp en voelt steeds vaker de eenzaamheid die haar dagelijks leven beïnvloedt.
Haar vier kinderen, die inmiddels volwassen zijn en hun eigen gezinnen hebben, betekenen heel veel voor haar, maar het contact met hen is schaars.
“Mijn kinderen bellen enkel wanneer ze iets nodig hebben,” vertelt ze zachtjes, duidelijk geraakt door de groeiende afstand tussen hen.
Marie heeft haar hele leven toegewijd aan haar gezin, of het nu ging om kleding repareren of oppassen op haar kleinkinderen, ze stond altijd paraat.
Haar huis was ooit gevuld met het rumoer van kinderen en de geur van versgebakken koekjes, maar nu is het stil.
Ondanks dat ze begrijpt dat haar kinderen drukke levens leiden, verlangt ze naar de spontane conversaties en het delen van herinneringen.
Ervaart Marie dat telefoongesprekken voornamelijk initiëren als haar assistentie wordt gezocht, een situatie die haar niet onberoerd laat. Wanneer ze zelf tracht te communiceren, verloopt het contact vaak kort en vluchtig.
Gevoelens van vervreemding en afwijzing sluipen binnen, ondanks haar begrip voor hun hectische levens. Dit wekt bij haar een teruggetrokken sensatie op.
Ter verdrijving van de eenzaamheid, vult ze haar dagen met literatuur, puzzels en buitenwandelingen, maar de stilte in huis plooit zwaar op haar gemoed.
Marie tracht haar kinderen niet te belasten met haar emoties van eenzaamheid, desalniettemin verlangt ze ernaar dat ze beseffen dat ze nog steeds een centrale plek in hun bestaan bekleedt.
Ze wenst oprecht dat haar kinderen niet slechts haar zien als een hulpbron, maar eerder als hun moeder die hen steeds met liefde en toewijding heeft omringd.
Ze mijmert soms over de onzekerheid van de toekomst die haar te wachten staat, en of deze eenzaamheid zal voortduren. Ondertussen vult ze haar dagen met kleine afleidingen zoals tuinieren en bakken.
Ze blijft hopen op meer spontane momenten van verbinding met haar kinderen.
De herinnering aan het huis dat ooit gevuld was met liefde houdt haar verlangen naar echte aandacht en verbondenheid levend.
1. Marie wil haar kinderen niet belasten met haar gevoelens van eenzaamheid. 2. Ze mist de spontane gesprekken en het delen van herinneringen. 3. Voor haar is het pijnlijk dat telefoontjes vaak alleen komen wanneer haar hulp wordt ingeroepen. 4. Wanneer ze zelf belt, verlopen de gesprekken haastig. 5. De situatie is hartverscheurend.
