Els, een 38-jarige moeder, werd recentelijk geconfronteerd met uiteenlopende reacties nadat ze haar kind een kus op de mond gaf. Wat voor haar een normaal en liefdevol gebaar was, werd door anderen als ongepast beschouwd.
Dit voorval deed Els nadenken over de diversiteit aan manieren waarop ouders hun genegenheid tonen en hoe dit door anderen wordt waargenomen.
Tijdens een eerlijk gesprek vertelde Els: “Ik stond er niet bij stil. Mijn kind benaderde me, ik boog me voorover en gaf een kus. Zoals ik altijd doe.”
”Maar toen ik om me heen keek, zag ik de reacties. Sommige mensen keken weg, anderen fronsten hun wenkbrauwen. Ik kreeg zelfs later van een paar vrienden te horen dat ze het ongemakkelijk vonden.”
Voor Els kwam deze feedback als een verrassing. Ze groeide op in een gezin waar lichamelijke genegenheid gebruikelijk was.
“Ik kan me niet anders herinneren.
“Mijn ouders, zelfs op latere leeftijd, toonden genegenheid door ons en mijn broers te kussen. Op de mond, op de wang, het maakte niets uit. Dat was normaal voor ons,” vertelt ze.
“Het tonen van liefde was iets instinctiefs voor ons. Het was gewoon wie we waren als gezin.” Echter, Els merkte op dat niet iedereen in haar omgeving er hetzelfde over dacht.
De reacties van anderen openden haar ogen voor het feit dat er diverse opvattingen bestaan over hoe ouders genegenheid naar hun kinderen uiten, vooral als het gaat om lichamelijke affectie zoals een kus op de mond.
Sommigen hadden hun bedenkingen. “Er waren zelfs mensen die beweerden dat het ‘niet hygiënisch’ was of dat het ‘ongezond’ zou zijn voor mijn kind. Dat vond ik vreemd,” zegt Els met enige verbazing.
“Ik ben haar moeder. Ik verzorg haar, ik houd van haar. Waarom zou een kus op de mond plotseling verkeerd zijn?”
De negatieve reacties brachten haar aan het twijfelen, en Els begon zich af te vragen waarom haar onschuldige gebaar zulke sterke reacties opriep.
Opgemerkt werd dat Els besefte dat wat voor haar normaal was, anderen ongemakkelijk kon maken. Ze erkende, "Ik begrijp dat er culturele verschillen zijn."
"In bepaalde culturen wordt dit als normaal beschouwd, terwijl het in andere vermeden wordt. Maar ik had niet verwacht dat mensen in mijn omgeving er zo sterk over zouden denken," zei ze.
Tijdens gesprekken met vrienden werd Els verteld dat zij het gebaar als "ongepast" beschouwden. "Ze vertelden me dat ze het ongemakkelijk vonden omdat het ‘niet hoort’."
"Maar wat betekent dat eigenlijk? Wie bepaalt wat wel en niet hoort in de manier waarop je je kind liefde toont?"
"Mijn dochter voelt zich op haar gemak dicht bij mij. Voor haar symboliseert die kus veiligheid en liefde. Mag ik haar dat ontnemen alleen omdat anderen het ongemakkelijk vinden?"
Els besloot zich verder te verdiepen in het onderwerp.
Er zijn verschillende opvattingen over het geven van kussen op de mond.
Ouders kunnen dit zien als een vorm van genegenheid, terwijl anderen het mogelijk ongepast vinden, vooral bij oudere kinderen.
Zelfs experts raden aan voorzichtig te zijn met dergelijke fysieke uitingen, omdat het verwarrend kan zijn voor kinderen in hun relaties met anderen.
“Ik begrijp dat mensen het goed bedoelen en me willen laten nadenken over de impact van mijn acties,” vertelt Els.
“Maar ik ken mijn kind het beste en begrijp wat werkt en wat haar gelukkig maakt.”
Met een glimlach deelt Els dat haar dochter nog steeds elke dag naar haar toekomt voor die kus. “Dat spreekt boekdelen voor mij.”
Volgens Els verrassen de snelle veroordelingen van persoonlijke opvoedingskeuzes haar. “Ik zou zelf nooit iemand vertellen hoe ze hun kind moeten opvoeden,” benadrukt ze.
“Wat voor de een werkt, werkt misschien niet voor de ander. Maar ik geloof sterk dat je als ouder moet doen wat voor jou en je kind goed voelt. Als dat betekent dat wij elkaar een kus op de mond geven, dan is dat zo.”
Hoewel Els door de situatie aan het denken is gezet, heeft ze besloten zich niet te laten beïnvloeden door kritiek. “Het is niet aan anderen om te bepalen hoe ik mijn kind liefde toon,” verklaart ze vastberaden.
“Mijn kind weet dat ze geliefd is, en dat is voor mij het belangrijkste. Mensen mogen vinden wat ze willen, maar ik kies ervoor om trouw te blijven aan wat voor ons werkt.”
Deze ervaring heeft Els bewuster gemaakt van haar eigen opvoedingsstijl en haar vertrouwen in haar intuïtie versterkt. “Ouderschap is geen eenheidsworst,” concludeert ze met een glimlach. “En dat is oké.”
