Melissa Sloan (46) valt zeker op in de wereld van tattoos, met 800 tatoeages tot haar beschikking, inclusief drie lagen inkt op haar gezicht, die haar tot een levend kunstwerk maken.
Ondanks haar liefde voor body art, staat Melissa voor grote obstakels in haar zoektocht naar een baan.
Ze is ervan overtuigd dat haar tatoeages een rol spelen in haar moeilijkheden bij het vinden van werk en dat vooroordelen over tatoeages haar kansen beperken.
Melissa begon met tatoeëren toen ze 20 was. Wat ooit een sporadische hobby was, groeide al snel uit tot een passie. “Sinds mijn twintigste ben ik steeds verder gegaan met tatoeëren,” deelt Melissa.
“Nu heb ik drie lagen inkt op mijn gezicht en blijf ik oude ontwerpen bedekken met nieuwe.” Haar uitgebreide tattoo-verzameling is nu een integraal onderdeel van haar identiteit geworden.
Door te tatoeëren tot ze 70 is, heeft ze de wens om haar hele lichaam uiteindelijk te bedekken met kunst.
Vroeger was Melissa werkzaam als toiletreiniger, wat haar in staat stelde om in haar levensonderhoud te voorzien en voor haar twee kinderen te zorgen. Spijtig genoeg is ze deze baan kwijtgeraakt.
“Een moeilijke periode was het zeker,” vertelt ze. “Mij werd verteld dat ik werd ontslagen omdat ik niet goed genoeg presteerde.”
”Of mijn tattoos daarmee te maken hadden, weet ik niet zeker. Deze vraag houdt me nog steeds bezig.”
Wanneer Melissa terugdenkt aan haar vorige werkgever, die zelf ook veel tatoeages had, komt ze tot de conclusie dat haar uiterlijk wellicht een rol heeft gespeeld bij haar vertrek.
Het vinden van nieuw werk blijkt lastig voor haar sindsdien. Ze heeft zelfs gesolliciteerd naar banen die ver onder haar kwalificaties liggen, zoals een functie als toiletreiniger in haar buurt.
Haar sollicitaties worden echter vaak afgewezen vanwege haar tatoeages, wat haar confronteert met de harde realiteit van vooroordelen.
Ongeacht de aard van het werk, is Melissa bereid elke baan aan te nemen, maar zonder succes. Haar tatoeages hebben niet alleen gevolgen voor haar werk, maar zorgen ook voor sociale uitsluiting in haar leven.
Vertellend over reacties in haar omgeving, zegt ze: “Er zijn veel roddels over mij in de buurt,” en voegt ze toe: “Sommigen beweren dat ik nooit een baan heb gehad, wat volledig onwaar is.”
”Zelfs de plaatselijke kroeg en de school van mijn kinderen hebben me niet willen accepteren. De deuren blijven gesloten voor mij, vaak vanwege mijn uiterlijk.”
Ervaart Melissa afwijzing zelfs in de tattoo-community. “Tattoo-shops sluiten de deur voor mij,” zegt ze. “Ze vinden dat ik te ver ben gegaan met mijn lichaamskunst en willen daar niet aan meewerken.”
Deze afwijzing, zowel van reguliere werkplekken als van tatoeage-experts, illustreert de maatschappelijke barrières waar mensen met extreme tatoeages tegenaan lopen.
Melissa blijft vastberaden, ondanks de obstakels, om haar passie voor tatoeages voort te zetten en elk stukje van haar huid te bedekken met kunst.
“Mensen zeggen dat ik eruitzie als een smurf omdat mijn gezicht nu blauw is,” merkt ze op met een glimlach, “Maar dat maakt me niet uit.”
”Dit is wie ik ben en wat ik wil. Als iemand me morgen een baan aanbiedt, grijp ik die met beide handen aan, ongeacht wat het is.”
Het verhaal van Melissa Sloan werpt licht op een belangrijk maatschappelijk vraagstuk: hoe verhouden persoonlijke keuzes en uiterlijke verschijning zich tot werkgelegenheid en sociale acceptatie?
Melissa wordt geconfronteerd met uitdagingen die zowel haar carrière als sociale leven beïnvloeden, ondanks haar uitgebreide tatoeageverzameling en toewijding in het verleden.
Melissa Sloan (46) valt op in de tattoo-wereld met een indrukwekkende verzameling van 800 tatoeages, waaronder drie lagen…
