De 31 jarige Najat verhuisde tien jaar geleden naar Nederland. Ze heeft hier haar huis, haar werk en haar vrienden maar toch merkt ze dat het woord “integreren” vaak meer van haar lijkt te vragen dan ze had verwacht.
“Ik wil best integreren,” zegt ze, “maar niet als dat betekent dat ik mijn eigen cultuur moet opgeven.” Ze vertelt openhartig over een recente gebeurtenis op haar werk.
“We hadden een lunch met collega’s, en iemand vroeg waarom ik geen broodjes kroket of kaas at. Ik legde uit dat dat niet bij mijn dieet en cultuur past.”
”De reactie was: ‘Maar je woont toch hier? Waarom pas je je niet aan?’ Dat raakte me.” Najat voelde zich in een hoek gedrukt. “Alsof ik moest kiezen tussen mezelf zijn of erbij horen.”
Integratie is voor haar juist een balans vinden tussen beide werelden. “Ik leer graag over de Nederlandse cultuur, ik spreek de taal en ik doe mee aan dingen zoals Koningsdag of Sinterklaas.”
”Maar dat betekent niet dat ik mijn eigen tradities aan de kant moet schuiven. Mijn cultuur is een deel van wie ik ben.”
Voor Najat is haar cultuur een verrijking. “Ik denk dat als je elkaar beter begrijpt, dat alleen maar een mooie combinatie kan opleveren.”
Ze ervaart toch een eenrichtingverkeer als het om integratie gaat. “Ik moet aanpassen, maar er lijkt weinig ruimte voor wederzijds begrip.”
”Waarom is het zo moeilijk om te accepteren dat ik sommige dingen anders doe? Dat betekent toch niet dat ik niet integreer?”
Als voorbeeld vertelt ze over een buurtfeest waar zij enige tijd geleden naar toe was gegaan. Uiteraard kwam ze niet met lege handen aan en besloot ze de buurt te trakteren op een traditioneel gerecht.
“Iedereen vond het heerlijk, maar er waren ook opmerkingen zoals: ‘Je moet gewoon leren wat hier normaal is.’ Dat maakt me soms moe. Waarom kan het niet allebei?”
In Nederland is er al jaren een discussie over wat integreren nou precies betekent. Voor sommigen betekent dat het volledig overnemen van Nederlandse gewoontes en tradities.
Najat denkt daar anders over, zij zoekt juist die balans zodat het meedoen op een manier gaat die respectvol is voor beide culturen.
“Ik wil me welkom voelen,” zegt ze. “Maar dat gevoel krijg je niet als je het idee hebt dat je jezelf moet verliezen om erbij te horen.”
Vooral bij sociale verwachtingen voelt zij struggles. “In mijn cultuur is familie heel belangrijk. We zien elkaar vaak, eten samen en helpen elkaar met alles.”
”Hier wordt dat soms gezien als overdreven. Mensen zeggen: ‘Je moet zelfstandiger zijn, meer op jezelf.’ Maar voor mij is die familieband juist een kracht. Ik zou het nooit willen opgeven.”
Wel wil ze benadrukken dat zij sinds haar komst naar Nederland ontzettend veel heeft geleerd van onze cultuur en manier van leven.
“Ik ben onafhankelijker geworden, ik waardeer hoe direct mensen hier zijn. Dat heeft me sterker gemaakt. Maar ik blijf wel trouw aan mijn eigen waarden.”
Voor haar was een gesprek met een buurvrouw een belangrijk moment. “Ze zei: ‘Ik snap dat je je cultuur belangrijk vindt, maar wij vinden het belangrijk dat je je aanpast.’”
”Ik vroeg haar wat ze daarmee bedoelde. Ze noemde dingen zoals het vieren van kerst, Nederlandse feestdagen en de Nederlandse taal spreken.”
”Ik zei: ‘Maar ik doe al veel van die dingen, alleen op mijn eigen manier.’ Toen werd ze stil. Het voelde alsof ze zich realiseerde dat integreren niet betekent dat je alles moet loslaten.”
De sleutel ligt voor haar dan ook in wederzijds respect. “Als ik opensta voor de Nederlandse cultuur, waarom kan er dan niet ook respect zijn voor wat ik meebreng?”
De 31 jarige Najat verhuisde tien jaar geleden naar Nederland. Ze heeft hier haar huis, haar werk en haar vrienden…
