Oos Kesbeke, beter bekend als de Augurkenkoning, blikt in weekblad Privé terug op het verlies van zijn vrouw.
Op televisie volgen velen zijn leven op de voet, echter zijn er heel veel mensen die niet weten dat hij nog steeds veel verdriet.
In gesprek met het weekblad laat hij weten dat hij zijn eerste vrouw op jonge leeftijd is verloren. ”Ik huil er nog altijd om.”
”Ik weet niet wat het is, het hoort waarschijnlijk bij het leven.”
”Je denkt dat het allemaal best lekker gaat, dat de boel op rolletjes loopt. Niks aan de hand. Maar er is altijd wel weer iets wat de boel op z’n kop zet, alles verstoort.”
”Marcella kreeg op een gegeven moment last van haar buik. Dat bleek een vleesboom te zijn, een vrouwenkwaal.”
”De internist die dat vaststelde, zei dat ze dat toch maar beter even weg kon laten halen. Dus dat deden we. Ziekenhuis in, ding weghalen en dat werd vervolgens onderzocht.”
Uit onderzoek bleek dat het om een melanoom ging. ”Zo’n ding heb je normaal op je huid, maar bij haar zat het dus inwendig. Zelfs in het ziekenhuis konden ze dat niet geloven.”
”Op zich niet heel gek, want op dat moment waren er blijkbaar maar een paar mensen in de wereld die zoiets hadden.”
”Ze wisten wel meteen te vertellen dat de melanoom kwaadaardig was en dat Marcella nog maximaal zes maanden te leven had. Uiteindelijk heeft ze nog twee jaar geleefd.”
Tijdens het uitblazen van haar laatste adem was Oos het afdansen aan het presenteren. ”Dat is altijd groot feest in die danswereld. Kinderen, ouders, opa’s, oma’s; de zaal zat helemaal bommetje vol.”
”Op de bar stond een telefoon. Als het echt kritiek zou worden, zouden ze me bellen. Dan stapte ik in mijn auto en was ik in no time thuis.”
”Die avond ging de telefoon. Voordat ik naar de dansschool was gereden, had ik nog even naast Marcella gezeten en toen kwam ze nog heel even bij. Heel kort maar. Daarna ben ik aan het werk gegaan.”
”Tot die telefoon dus ging. Vervolgens heb ik alles laten vallen en ben ik naar huis gereden, maar ik was net te laat. Een paar minuten voordat ik binnenkwam, was ze al overleden.”
Zijn geliefde vrouw was nog maar 36 jaar oud toen zij stierf en Oos heeft haar dood dan ook nooit kunnen verwerken.
”Huilen doe ik liever niet en plein public en zeker niet voor de camera. Maar ik huil natuurlijk weleens. Zeker in die periode, vlak na Marcella’s overlijden. Mensen vroegen het destijds weleens aan me: ‘Oos, huil je überhaupt om wat er is gebeurd?”’
”Dan vertelde ik ze over de dijk, vlak bij ons huis, een plek waar het gras heel hoog stond. En dan zei ik dat dat gras zo hoog was vanwege al mijn tranen. Ik huilde altijd alleen.”
”Niet dat ik nu ineens trouw elke keer naar haar graf ga, dat niet. Ook niet naar die van mijn ouders, terwijl zij hier om de hoek liggen op begraafplaats Vredenhof, aan de Haarlemmerweg. Maar heel af en toe ga ik er toch even langs. Gewoon in mijn eentje’.”
