Elke dag staat Roos, een alleenstaande moeder van 35, voor de uitdaging om de eindjes aan elkaar te knopen, wat geen eenvoudige taak is.
Zelfs met een parttime baan verdient ze net genoeg om de rekeningen te betalen en voor haar kinderen te zorgen.
De school van haar kinderen heeft dit jaar een uitstapje georganiseerd: haar zoon gaat naar een pretpark en haar dochter naar een natuurgebied.
De kosten? Vijftig euro per kind. Voor veel ouders geen issue, maar voor Roos een aanzienlijk bedrag.
In haar strakke budget is er weinig ruimte voor extra’s zoals schoolreisjes. Ze herinnert zich de opwinding van haar kinderen bij het horen van het uitstapje, maar nu kampt ze met het idee hen weer teleur te moeten stellen.
Roos zet zich in om haar kinderen te geven wat ze nodig hebben, maar dit soort momenten maken haar onzeker.
Een overweging die ze heeft, is of de school of andere ouders haar anders zullen beoordelen vanwege haar onvermogen om de kosten te dragen.
Alhoewel ze bewust is van het feit dat ook andere ouders in een vergelijkbare situatie verkeren, ervaart ze het vaak als een eenzame strijd. Roos wenst niet dat haar kinderen het gevoel hebben dat ze iets tekortkomen, maar de financiële realiteit is onontkoombaar.
Overweegt ze om een betalingsregeling te vragen of om hulp in te schakelen, maar stopt schaamte haar. Ze wenst niet dat anderen de gedachte hebben dat ze niet in staat is om het te redden.
Roos vermoedt dat mensen snel hun oordeel klaar hebben. Waarom werkt ze niet meer uren? Waarom spaart ze niet efficiënter? Wat men niet ziet, is haar maandelijkse gevecht om de eindjes aan elkaar te knopen.
De zorgen die haar ’s nachts wakker houden, zijn voor anderen wellicht onzichtbaar, maar voor haar vormen ze de dagelijkse realiteit.
Er wordt benadrukt dat het voor haar niet alleen om geld gaat, maar ook om het gevoel van waardigheid. Het niet kunnen bieden van wat voor anderen normaal is, wordt ervaren als een extra last.
Rond de keukentafel overpeinst Roos hoe ze haar kinderen moet vertellen dat er geen geld is voor het schoolreisje.
Ze probeert haar kinderen niet te belasten met de financiële zorgen van het gezin, maar het verbergen van de waarheid is geen optie.
De momenten waarop ze de wensen van haar kinderen niet kan vervullen, zijn het moeilijkst voor haar en drukken zwaar op haar gemoed.
Roos blijft zoeken naar oplossingen en overweegt om toch over haar schaamte heen te stappen en hulp te vragen, ondanks hoe moeilijk dat ook kan zijn.
Ze
“Ze is vastbesloten om te voorkomen dat haar kinderen teleurstelling ervaren, zelfs als dit betekent dat ze moet bezuinigen op andere zaken of hulp moet vragen aan vrienden of familie,” beschrijft de auteur.
Roos blijft vastberaden ondanks de obstakels en is vastbesloten haar kinderen de kracht van liefde en veerkracht te tonen, zelfs in moeilijke tijden,” voegt de tekst toe.
“Ondanks de uitdagende omstandigheden, hoopt Roos op een manier om haar kinderen gelijke kansen te bieden als hun leeftijdsgenoten,” verklaart de tekst verder.
“Ze wenst hen te leren dat hoewel het leven soms niet eerlijk is, doorzettingsvermogen en hoop belangrijke eigenschappen zijn die ver kunnen leiden,” voegt de tekst toe.
“Met een grote vastberadenheid blijft ze strijden om de dromen van haar kinderen te verwezenlijken, al is het maar voor één dag,” eindigt de tekst met een hoopvolle noot.
