Op 71-jarige leeftijd dacht Astrid altijd dat haar leven rustig en vredig zou zijn in haar latere jaren.
Met twee volwassen kinderen en vier kleinkinderen voelde ze zich gezegend. Haar familie betekende alles voor haar, ondanks de complexe en soms pijnlijke band met haar zoon.
Haar kleinkinderen brachten vreugde in haar leven en ondanks de moeilijkheden bleef ze hoopvol dat de band met haar zoon ooit zou verbeteren.
Echter, een onopvallende envelop tussen de post zou haar leven voor altijd veranderen. Op een anoniem online forum deelt Astrid haar hartverscheurende verhaal.
Ze deelt openhartig over de tragedie die haar heeft getroffen. “Mijn zoon leed al jaren aan psychische problemen,” schrijft ze, “en ik voelde dat het niet goed met hem ging.”
“We hadden bijna geen contact meer, af en toe belden we nog, maar zelfs dat werd zeldzaam.” De relatie was altijd al moeilijk geweest en na verloop van tijd groeide de afstand tussen hen.
Ondanks dat Astrid het voelde, wist ze niet hoe ze de situatie kon herstellen. Haar schoondochter gaf haar vanaf het begin de schuld van de problemen van haar zoon, en dat deed pijn.
Met de jaren werd de relatie met haar zoon slechter. Er leek een muur tussen hen te ontstaan, een barrière die steeds hoger werd en hen steeds verder uit elkaar dreef.
“Ik was volgens mijn schoondochter de oorzaak van zijn klachten,” schrijft Astrid bitter. Telkens als ze probeerde te begrijpen wat er fout was gegaan, voelde ze zich machteloos.
Ze wilde het contact herstellen, de band opnieuw smeden, maar wist niet hoe ze dat moest doen zonder alles erger te maken.
En toen, op een willekeurige dag, kwam de envelop. “Het was een gewone dag, niets bijzonders,” schrijft ze. “Tot ik die envelop opende.”
Wat ze vond, was een rouwkaart. Haar zoon was overleden. Hij had zelf een einde aan zijn leven gemaakt, en Astrid had geen idee.
Zonder een telefoontje, zonder een bericht, helemaal niets. Het troosten van hem in zijn laatste momenten was haar niet gegund, afstand kunnen nemen kon ze niet.
De immense pijn van het verlies was al overweldigend genoeg, maar het ontdekken op deze manier voelde aan als een harde klap in het gezicht.
“In de rouwkaart stond vermeld dat de uitvaart al in besloten kring had plaatsgevonden,” deelt Astrid met droefheid.
“Ik wist niet dat hij was heengegaan. En nu was de uitvaart al voorbij.” Het was nauwelijks te bevatten. Hoe kon het dat zij, als zijn moeder, niet op de hoogte was gesteld?
Haar hele wereld leek in te storten en ze kon het niet bevatten. De schok was diep, de leegte nog dieper. Hoe moest ze doorgaan zonder ooit afscheid te hebben kunnen nemen van haar eigen kind?
Astrid deelde deze pijn niet alleen. Ook haar dochter, die in Australië verblijft, hoorde het tragische nieuws pas achteraf.
“Nadat het al voorbij was, kwam mijn dochter er ook achter,” deelt ze op het forum. “Zelfs al waren we duizenden kilometers van elkaar gescheiden, hebben we er samen om gehuild.”
Het gevoel van verlies werd alleen maar sterker doordat zij en haar dochter werden buitengesloten.
Niet alleen rouwde ze om het verlies van haar zoon, maar ook om het onbegrip en de eenzaamheid die ermee gepaard gingen.
In haar posts op het forum deelt Astrid haar diepe pijn en het onbegrip dat ze voelt. “Waarom heeft mijn schoondochter mij hier niet over geïnformeerd?”, vraagt ze zich af.
Zij had nooit verwacht dat zij niet betrokken zou worden bij de belangrijkste momenten in het leven van haar zoon – inclusief zijn dood.
“Hoe kan het dat ik, als zijn moeder, niet op de hoogte ben gebracht? Wat had ik kunnen doen om dit te voorkomen?” Haar berichten zijn doordrenkt van verdriet en wanhoop.
Haar kans om haar zoon in zijn laatste dagen te steunen is haar ontnomen, evenals de gelegenheid om afscheid van hem te nemen om closure te vinden.
Verwerking is geen eenvoudig proces voor Astrid. De diepe leegte die haar zoon achterlaat en het gevoel van onrechtvaardigheid maken haar rouw extra pijnlijk.
“Ik weet niet hoe ik verder moet,” bekent ze op het forum. Het forum biedt haar enige verlichting om haar emoties te uiten, maar het verdriet blijft onverminderd.
Niet alleen haar zoon wordt gemist, maar ook de mogelijkheid om op een waardige manier afscheid te nemen. De wonde die dit heeft achtergelaten, zal nooit volledig genezen.
Astrid houdt hoop op antwoorden, die op dit moment echter uitblijven. Haar enige troost vindt ze bij haar dochter, kleinkinderen en de kleine forumgemeenschap die ze heeft gevonden.
Ze beseft dat het leven verder gaat, maar voor haar voelt het alsof de tijd stilstaat sinds die fatale dag waarop ze die bepalende envelop opende.
1. Vreselijk om er op deze manier achter te komen..
2. Onbegrijpelijk. Helaas komt zit vaker voor bij families.
3. Ze begrijpt niet hoe haar schoondochter dit zo heeft kunnen doen.
4. Ontzettend tragisch en vooral hartverscheurend…
5. Dit gun je niemand, wat ontzettend verdrietig.
